Форум

Насілі такія курткі беларускія калабаранты ў Войску Польскім ў 1919-1939 гг, а таксама літвінскія жаўнеры Сярэдняй Літвы.

http://www.weu1918-1939.pl/piechota/mundury/kurtka_sukienna_19/departament_piechoty_wyposazenie_kurtka_sukienna_19.html

вытрымка:

Kurtka sukienna wz.1919 była pierwszym wzorem kurtki w Wojsku Polskim. Wcześniejsze wzory pochodziły z armii zaborczych oraz z zakupów zagranicznych, w których już w Wojsku Polskim wprowadzano liczne przeróbki. Kurtki wz.19 używane były aż do roku 1939, ze względu na braki w materiale mundurowym nowszych wzorów.

Konstrukcja Kurtka sukienna wz.19 wykonywano z sukna przepisowego i podszywano na piersiach, plecach i w rękawach podszewką z szarego płótna niefarbowanego. Z tyłu kurtka w postawie siedzącej winna dotykać płaszczyzny siedzenia. Plecy i boki były wcięte w pasie. Dolną część kurtki tworzła rozszerzająca się ku dołowi spódniczka, rozciętą z tyłu. W tyle, w stanie dla podtrzymania pasa są zaszyte symetrycznie 2 haki, w odległości 25 cm jeden od drugiego.
Kurtka zapinała się z przodu na 5 dużych guzików 22 mm, metalowych oksydowanych, z herbem Rzeczypospolitej Polskiej. Pierwszy guzik od góry przyszywa się w odległości od wierzchniego brzegu na 3,5 cm. 5-ty guzik umocowuje się w szwie talii. Guziki przyszywa się do prawego przodka w odległości od brzegu 7 cm. Pierwsza dziurka winna być zrobiona w odległości od wierzchniego brzegu na 3,5 cm, a ostatnia zaś dziurka robi się w szwie talii. Odległość dziurki od brzegu równa się 3 cm, długość dziurki równa się 3,5 cm. Dziurka powinna być zamocowana na obu brzegach tak z wierzchu jak i podspodu rygielkami o długości około 4 mm i obszyta niemi. Kołnierz z sukna takiego jak i kurtka stojąco wykładany wysokości z tyłu 12 cm., z przodu 10 cm., część wyłożona 6 cm.
W kołnierzu powinien być zaprasowany mocno i zapinany na 2 pary haftek. Kołnierz podszywa się suknem i wewnątrz usztywnia się odpowiednią tkaniną (sztywnikiem). Na przedniej części kołnierza z każdej strony naszywa się patka barwy broni szerokości wyłożonej części kołnierza i długości 10 cm. wyciętą na tylnym końcu w ząb.
Na patce naszywa się wężyk i o ile jest wskazane paragrafem przepisu dla danego oddziału, przymocowywa się godło z białego metalu oksydowanego. Na lewym wewnętrznym rogu kołnierza przyszywa się patkę sukienną 3,5 cm. szerokości, oraz na prawym rogu w odpowiednim miejscu guzik z prasowanej skóry dla zapinania kołnierza w stanie podniesionym.
Rękawy ścięte wkośnie, zwężające się ku dołowi, rozcięte na 12 cm od brzegu dolnego i zapinane na jeden guzik mundurowy duży. Dziurki i guziki winny być zrobione w ½ mankieta przy tylnej części rękawa. Naramienniki z sukna kurtki, zwężające się ku szyi do 3,5 cm zszywa się w ząb i zapina się u góry na guzik mundurowy (15 mm), u dołu zaś wszywa się w rękaw.
Starsi żołnierze i podoficerowie mają na naramiennikach kurtki i płaszcza oznaki stopni w postaci tasiemek wełnianych koloru czerwonego 0,5 cm. szerokości, sierżant sztabowy ma tasiemkę 1 cm. szeroką. Podchorążowie mają tasiemkę metalową oksydowaną szerokości 0,5 cm.
Kieszenie ukośnie zwrócone ku dołowi. Początek kieszeni na wysokości 2 cm poniżej stanu w odległości 25 cm przeciętnie jedna od drugiej. Otwór kieszeni 16-18 cm. Nad otworem klapka szerokości 6 cm zapinana na guzik mundurowy